ماهاتما گاندی که  روح بزرگ لقب گرفته است اظهار نظریزیبائی دارد که می گوید " این راز همیشه برای من بی پاسخ مانده است که چگونه بشر با تحقیر همنوع خود احساس افتخار می کند ؟"

 این سخن گاندی دردنامه این روزهای فوتبال ما است هنگامی که این نوشته را می نگارم  نزدیک به 48 ساعت از قرعه کشی جام جهانی گذشته است اما  در عرض این دو روز تنها چیزی که مشاهده کردیم لودگی و تحقیر و توهین در مورد این رویداد بزرگ برای فوتبالمان است نخست با حمله فردوسی پور به یکی از بازیکنان تیم ملی چراغ اول روشن شد                                                         

 هاشم بیگ زاده را به تمسخر می گیرند و در این راه مجری تحصیل کرده و استاد دانشگاه  یعنی جناب فردوسی پور  شروع به سخن می کند و سپس کاپیتان تیم ملی جواد نکونام ادامه می دهد و کار به کوچه و خیابان می رسد  که چه کسی قرار است مسی را بگیرد کل آنالیز ملت ما در عرض این 48 ساعت در مورد تیمهای همگروه ما همان فرهنگ لطیفه معروف  است که مارادو نا را رها کن و غضنفر را بگیر  و این پایان ماجرا نیست .                                       

جماعتی که سواد کامپیوتری دارند به دنبال فیلتر شکن هستند و وقت دارند و حداقل تحصیلاتی را برخوردارند که می توانند از این تجهیزات بهره بگیرند  نخست به سایت مسی حمله می کنند به انواع زبان به فارسی و انگلیسی به او توهین می کنند و سرانجام اظهار تاسف او را می بینند و بعد به صفحه بانوی مجری  حمله می کنند و ... اما از یاد می برند که ورزش و فوتبال و جام جهانی برای دوستی ها و مودت انسانها بوده است و نه آن که به همدیگر توهین کنیم و این توهین ها را نخست به خودمان دهیم و شخصی چون هاشم بیگ زاده را توسط همبازی های خودش و کاپیتان تیم ملی و سپس  جناب مهندس عادل فردوسی پورمورد هجمه قرار دهیم.                                                                         همه ما بی عیب هستیم ؟ این چه افتخاری دارد که هم نوع خود را تحقیر کنیم ؟ عادل فردوسی پور که  در برنامه های خودش از به فراموشی سپرده شدن بزرگان فوتبال بارها سخن گفته است چرا پهلوان زنده را می کشد ؟ روزی که  بازی میلان و پرسپولیس تهران بود چند نفر از ما تاسف خوردیم که بزرگان فوتبال ایران باید با چنین هیبتی به میدان بیایند ؟

 به اندام کافو و زیدان و ماریو کپس و ماتیوس و ... در هنگام مراسم قرعه کشی نگاه کردم به اندام بارزی و مالدینی و بوبان می نگریستیم و اندام مرتضی کرمانی مقدم و پیوس و شاهرودی و میناوند و... را می دیدیم آیا نباید می گفتیم براستی فراموش کردن ورزشکار ما دلیل مهمی برای از یاد بردن خودشان توسط خودشان بوده است ؟ چند بار ناصر محمد خانی را به شدید ترین الفاظ کوبیده ایم ؟ عده ای از ما او را قاتل دو زن معرفی کرده اند ناصر محمد خانی گناه کرده است او تاوان گناهی را باید بکشد اما نه این گونه که ما جماعت سراسر ادعا این گونه بر سر او می کوبیم ؟ 

ما که هنوز نمی توانیم ادب و انسانیت را در ساده ترین مسائل رعایت کنیم به چه دلیل صحبت از شرف و انسانیت برای ناصر محمد خانی داریم ؟ مجتبی محرمی را معتاد نامیدیم آری او در روزگار به سوی نا کجا آباد رفت همان گونه که شاهین بیانی و علی اکبر یان و خضیراوی و.... خیلی ها رفتند اما مگر این جامعه ما توجه فرهنگی مناسبی داشت که حالا محرمی را بدترین می دانیم ؟ پل گاسکوئین و تونی آدامز و جرج بست و گرد مولر و گارینشا و نتزر و جان تری و اشلی کول و... رسوائی های اخلاقی فراوانی داشته اند اما این گونه مورد لعن و نفرین قرار می گیرند ؟ 

ما که بلد نیستیم یک بحث فوتبالی صحیح با یکی از بزرگترین فوتبالیستهای تاریخ یعنی لیونل مسی داشته باشیم و به او ناسزا می گوییم چگونه این گونه داد و فغان می زنیم که وامصیبتا ناصر محمد خانی قانل بود و مجتبی محرمی  معتاد و علی اکبریان قاچاقچی است و...  

حال باید این سوال را مطرح کنیم که چگونه ما انتظار داریم در ورزشگاه های ما انسانیت حکم فرما شود ؟ چگونه انتظار داریم ایران میزبان مسابقات بین المللی فوتبال شود وقتی با مسی این گونه برخورد می کنیم به واقع تا به کی از حقارت همدیگر لذت می بریم ؟